Այս թեման կուսումնասիրենք չորս բաժիններով.
1. Ի՞ՆՉ Է ՀԱՎԱՏՔԸ
2. ՃՇՄԱՐԻՏ ՀԱՎԱՏՔԻ ԱՌԱՐԿԱՆ / ՕԲՅԵԿՏԸ ԵՎ ԱՂԲՅՈւՐԸ
3. ՓՐԿԱՐԱՐ ՀԱՎԱՏՔ
4. ՀԱՎԱՏՔԻ ԳՈՐԾԸ ԵՎ ԱՐԴՅՈւՆՔԸ
1. Ի՞ՆՉ Է ՀԱՎԱՏՔԸ
«Հավատքը հուսացած բաների հաստատությունն է և չեևացած բաների ապացույցը»: Եբ.11:1; Աստծուն ուղղված հավատքը ապագա հույսի ներկա հաստատությունն է, այսինքն այն բաները, որի համար հույս ունես հաստատ լինելու է, որովհետև դրանց համար առ Աստված ներկա հավատք կա: Նմանապես հավատքը ինքը չերևացած բաների ներկա ապացույցն է, այսինքն հավատքը ինքն ապացույց է, որ այն խոստացված բաները, որոնք դեռ չեն երևում կլինեն: Ուրիշ կերպ ասած` հավատք նշանակում է հավատալ: Հավատալն ինքնին մի աշխատանք է, գործողություն է, որը պատասխանում է ի՞նչ անել հարցին: Եւ Աստծո առաջին պահանջը մեզանից հենց այս աշխատանքն է: Ուստի, Հավատալ նշանակում է լսածը ընդունել` լսածին հոժարվել: Հավատքը վստահություն և համոզմունք է լսած խոսքի հանդեպ: Հովհ.1:11-13; 6:28,29; Հռ.10:17;
2. ՃՇՄԱՐԻՏ ՀԱՎԱՏՔԻ ԱՌԱՐԿԱՆ / ՕԲՅԵԿՏԸ ԵՎ ԱՂԲՅՈւՐԸ
Այս բաժնում պետք է բացահայտենք, թե մեր հավատքը ու՞մ կամ ինչի՞ն է ուղղված: Աշխարհում տարբեր հավատքի օբյեկտներ կան, բայց մեր հավատքի օբյեկտը Արարիչ Աստված է: Հովհ.14:1; Իսկ մեր հավատքի հիմքը Աստծո խոսքն է և ոչ թե մեր զգացմունքները, ցանկությունները, գործերը կամ որևէ բան: Մեր հավատքը կախում ունի Աստծուց և ոչ թե Աստված` մեր հավատքից: Հովհ.8:30,31; 1Կոր.2:4-8;
Հարց - Որտեղի՞ց է մարդու սրտում հավատք ծագում: Առաջին բաժնում նայվեց, որ հավատալ նշանակում է լսածը ընդունել: Ճշմարիտ հավատքը սկիզբ է առնում աստվածաշնչային Աստծո խոսքից, ոչ թե այլ վկայության աղբյուրներից, որոնք թեկուզ և Աստծո մասին են խոսում, սակայն նրա մասին ճշգրիտ ճանաչում չեն տալիս: Ուրեմն Աստծո հանդեպ հավատքը առաջանում է Աստծո խոսքից, որը մարդիկ կարողանում են ընդունել լսելով և կարդալով: Հռ.1:16,17; 1Հովհ.1:1;
Աստծո խոսքին հավատացողը պետք է ունենա իր հավատքի դավանությունը: Հռ.10:8-13,17;
Մարդիկ կան, որ իրենց սրտի ցանկությանն ու դավանությանն են հավատում` կարծելով թե Աստված իրենց ուզածը կհաստատի: Սակայն այն ցանկությունը և դավանությունը, որը հիմնված չէ Աստծո խոսքին, անհիմն է և Աստծուց չի պատասխանվի, որովհետև մարդը ինքնահնար հավատքով գնում է ինքնագլխության: Այս հավատքը Աստծուց չէ: 1Հովհ.5:14,15;
Աստծուն ուղղված հավատքը ունի աճելու հատկություն: Հռ.12:3; Եփ.4:13; 2Թսղ.1:3;
3. ՓՐԿԱՐԱՐ ՀԱՎԱՏՔ
Այս բաժինը կուսումնասիրենք երկու ենթաբաժիններով.
Ա. ՓՐԿԱՐԱՐ ՀԱՎԱՏՔԻ ԾԱԳՈւՄԸ
Բ. ՀԱՎԱՏԱՑՈՂԻ ԿԱՄՔԻ ԴՐՍԵՎՈՐՈւՄԸ
Ա. ՓՐԿԱՐԱՐ ՀԱՎԱՏՔԻ ԾԱԳՈւՄԸ
Փրկարար հավատքը ծագում է Ավետարանի ավետարանչական խոսքից, որով ավետիք է տրվում և ոչ թե խորը ուսուցումներ: Հռ.10:8-15; 1Կոր.15:1-4;
Կորսված մարդը հավատքով փրկվում և դառնում է հավիտենական կյանքի ժառանգորդ: Հովհ.3:16; 5:24; Գործք.26:18; Եւ այս հավատքը Աստծո պարգևն է: Հռ.12:3; Փլպ.1:29;
Մարդ ոչ թե Օրենքի պահանջի գործեր կատարելով է փրկվում, այլ Տեր Հիսուս Քրիստոսի մասին եղած խոսքին հավատալով: Եթե մեկն ուզում է Օրենքի պահանջի համեմատ գործեր կատարելով փրկվել, նշանակում է նա հավատում է իր գործերին` իբրև դրանց հիման վրա կփրկվի: Իսկ ով հավատում է Քրիստոսին, նշանակում է նա հավատում է, որ Քրիստոսի գործի հիման վրա կյանք կունենա: Այսպիսով, եթե որևէ մեկը Օրենքի գործերով է ուզում փրկվել, նա այնպես է համարում, որպես թե իր գործերը ավելի գերազանց են, քան Քրիստոսինը: Սակայն մարդ միայն Քրիստոսի խաչի գործի հիման վրա կարող է փրկվել, և հենց այս փաստին հավատալն է փրկարար հավատքը: Ուստի ով որ ուզում է իր արած գործով ապրել, նա անարգում և մերժում է Քրիստոսի գործը: Գաղ.2:21; 5:4,5;
Բ. ՀԱՎԱՏԱՑՈՂԻ ԿԱՄՔԻ ԴՐՍԵՎՈՐՈւՄԸ
Փրկվելու համար հավատացողի փրկարար հավատքի հետ միասին անհրաժեշտ է նաև հավատացողի կամքի դրսևորումը: Թեև հավատքն Աստծո պարգևն է, սակայն լինում են մարդիկ, որ միայն հավատում են գրված խոսքին, բայց չեն հոժարվում Տիրոջը հանձնվել` չեն ապաշխարում, չեն որոշում Աստծո կամքին հետևել: Հովհ.1:9-12; 12:42,43; Հռ.1:19-21,28; Այս հավատքը թեև դուռ է բացում ապագա քայլերի համար, սակայն այսպիսի մարդիկ դեռևս փրկված չեն: Հովհ.3:36; 8:31,32,44-ում ոմանք Հիսուսին հավատացին, բայց հետո Տերը բացահայտում է, որ նրանք դեռևս փրկված չեն և դեռ ավելին` Սատանայից են:
Հավատացողը ընդունում է նաև Քրիստոսի 2-րդ գալուստը: 1Թսղ.1:9,10; Սակայն հնարավոր է, որ մեկը ամբողջովին հավատացել և ընդունել է Տեր Հիսուսին, բայց չգիտի իրեն սպասվող պարգևի մասին, որ ինքը հավիտենական կյանք ունի: Այդպիսի մարդուն Հովհաննես առաքյալը տեղեկացնում և վստահեցնում է այդ մասին: 1Հովհ.5:11-13;
4. ՀԱՎԱՏՔԻ ԳՈՐԾԸ ԵՎ ԱՐԴՅՈւՆՔԸ
Մարդու սրտում եղած հավատքի տեսանելի ապացույցը բարի գործերն են: Հավատալուց հետո մեր կյանքում միշտ փոփոխություններ են տեղի ունենում դեպի բարին: Սուրբ Հոգու շնորհած կարողությամբ մենք սկսում ենք բարուն հետևել` բարեգործության մեջ գնալ: Սակայն ոչ թե այս գործերով ենք փրկվում, այլ սրանցով երևում է, թե մենք ինչ ընթացք ենք ընտրել: Եթե մեր հավատքը մեզ չի առաջնորդում Աստծուն հնազանդվելու և սիրո գործեր կատարելու, ուրեմն այդ հավատքը կեղծ է և մեռած: Մտթ.7:21; Հակ.2:14-17;
Թեև մենք հավատքով ենք փրկվում և ոչ թե Օրենքի գործերով, սակայն հավատքը հակառակ չէ Օրենքին: Հռ.3:31; Մենք հավատքով Աստծուց զորություն ենք ստանում Օրենքի իրավունքները պահելու: Սակայն դարձյալ հիշենք, որ սա փրկվելու և արդարանալու ճանապարհը չէ, այլ մինչ այս ենք հավատքով փրկվել և արդարացել: Հռ.3:20; Գաղ.3:11;
Հավատքը միջոց է, որով ձեռք են բերվում Աստծո շնորհած բարիքները: Եբ.11:6;
Ամփոփում. Հավատքը լսած խոսքը ընդունելն ու դրա հետ հոժարվելն է, որով հավատացողը վերցնում է Աստծո բարիքները:
Աստվածային հավատքի օբյեկտը ճշմարիտ Աստված է, որի աղբյուրը աստվածաշնչային խոսքն է, իսկ փրկարար հավատքը ծնվում է Հիսուս Քրիստոսի փրկագործության մասին վկայություններից:
No comments:
Post a Comment